بررسی فراوانی آپاندیسیت حاد واقعی در بیماران مشکوک به آپاندیسیت حاد مراجعه کننده به بیمارستان بعثت در سال ۱۳۸۳

مقدمه: این مطالعه به منظور تعیین فراوانی آپاندیسیت حاد پاتولوژیک در بیماران با تشخیص بالینی و آزمایشگاهی آپاندیسیت که آپاندکتومی شده اند انجام شد و مقایسه ای بین درصد تشخیص صحیح در جامعه و مقایسه آن با کتب مرجع انجام شد. البته در کنار آن ارزش تشخیصی معاینات بالینی و نکات مهم شرح حال و آزمایشات پاراکلینیکی که فاکتورهای مطرح کننده در تشخیص آپاندیسیت هستند مورد ارزیابی قرار گرفت. روش بررسی: به طور گذشته نگر پرونده 200 بیمار که در طی سال 1383 با درد شکم حاد به اورژانس بیمارستان بعثت مراجعه کرده بودند و با ظن بالینی آپاندیسیت حاد آپاندکتومی شده بودند مورد مطالعه قرارگرفت. پس از آپاندکتومی گزارش پاتولوژی به عنوان استاندارد طلایی تشخیص قطعی آپاندیسیت تلقی شد. یافته ها: 200 بیمار شامل 128 بیمار مرد (64%) و 72 بیمار زن (36%) با میانگین سنی 8/23 (دامنه تغییرات از 6 تا 57 سال) مورد مطالعه قرار گرفتند از این تعداد 133 نفر (5/66%) آپاندیسیت واقعی داشتند (94 نفر آپاندیسیت حاد ساده و 39 نفر آپاندیسیت عارضه دار). از مجموع بیماران مرد 99 نفر (3/77%) آپاندیسیت واقعی داشتند (71 نفر آپاندیسیت حاد ساده و 28 نفر آپاندیسیت حاد عارضه دار). از مجموع بیماران زن 34 نفر (2/47%) آپاندیسیت واقعی داشتند (23 نفر آپاندیسیت حاد ساده و 11 نفر آپاندیسیت حاد عارضه دار). بحث: دقت تشخیصی این مطالعه در مقایسه با کتب مرجع که دقت تشخیصی را بین 92% ـ 76% ذکر می کند، پایین تر است. شاید علت آن رعایت بیشتر جانب احتیاط توسط جراح باشد. همچنین دقت تشخیصی در مردان بیشتر از زنان است که این یافته مطابق با کتب مرجع می باشد. تحقیق نشان داد که هیچکدام از علایم بالینی و آزمایشگاهی به تنهایی قادر به تشخیص صحیح آپاندیسیت نیستند و مجموع علایم با هم به تشخیص کمک می کند.